کد مطلب:9054 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » احكام

در مورد ارزش اذان گفتن توضيح دهيد.

اذان از جمله شعائر مقدس و مهم و از ابداعات اسلام است.

هر ملتي در هر عصر و زماني براي ايجاد عواطف واحساسات افراد و دعوت ايشان به انجام وظايف فردي و اجتماعي، شعائري داشتند و اكنون نيز اين موضوع به شكل گستردهتري در ميان مردم ساير كشورها وجود دارد.

مسيحيان در گذشته و امرز با نواختن صداي ناقوس پيوان خود را به كليسا دعوت ميكنند، ولي در اسلام براي اين دعوت از شعار اذان استفاده ميشود كه به مراتب رساتر و مؤثرتر است. جذابيت و كشش اين شعار اسلامي به قدري است كه به قول نويسنده تفسير المنار بعضي از مسيحيان متعصب هنگامي كه اذان اسلامي را ميشنوند، به عمق و عظمت تأثير ان در روحيه شنودگان اعتراف ميكند.

زيبايي و جذابيت اذان از اين جهت بر امتياز آن ميافزايد كه با نام خدا آغاز ميشود و با دعوت به فلاح و رستگاري ادامه مييابد و دوباره با ياد و نام خدا پايان مييابد. جملههايي كه كوتاه، موزون و با محتويات روشن و آگاه كننده است.

در روايات اسلامي بر گفتن اذان تأكيد بسياري شده است.

پيامبر گرامي اسلام(ص) فرمود: اذان گويان در روز رستاخيز از ديگران به اندازه يك سر و گردن بلندترند.

يكي از رجال معروف انگلستان در برابر جمعي از مسيحيان اظهار داشت: تا هنگامي كه نام محمد(ص) در مأذنهها (منارهها) بلند است و كعبه پابر جا است و قرآن راهنما و پيشواي مسلمانان است، امكان ندارد پايههاي سياست ما در سرزمينهاي اسلامي استوار و برقرار گردد.(1)

اذان يكي از زيباترين نمادها و شعائر اسلامي است؛ شعاري كه هيچ گاه انسان از شنيدنش خسته و دل زده نميشود. به همين جهت تأكيد بسياري بر خواندن قرآن و اذان با صداي زيبا و دل نشين شده است تا شعار عزت اسلامي بيشتر مورد توجه عمومي قرار گيرد.

اذان چگونه شعار اسلامي شد؟

امام صادق(ع) فرمود: هنگامي كه جبرئيل اذان را آورد، سر پيامبر(ص) بر دامان علي(ع) بود. جبرئيل اذان و اقامه را به پيامبر تعليم داد. هنگامي كه پيامبر سر خود را برداشت، از علي(ع) سؤال كرد: آيا صداي اذان جبرئيل را شنيدي؟ عرض كرد: آري! پيامبر بار ديگر پرسيد: آيا آن را به خاطر سپردي؟ گفت: آري. پيامبر فرمود: بلال را (كه صدايي رسا داشت) حاضر كن و اذان و اقامه را به او تعليم ده. علي (ع) بلال را حاضر كرد و اذان ره به او تعليم داد.(2)

پي نوشتها:

1 - تفسير نمونه، ج 4، ص 437.

2 - وسائل الشيعه، ج 4، كتاب الصلوة، باب اول، ص 612.